KX Column #7: Neil Knol

Als over muziek schrijvende columnist moet je af en toe ook meeschrijven met een hype. Dus daar ga ik. In dit geval Tim Knol, 20 jaar jong. De singer-songwriter (weer eentje) die door iedereen de hemel in wordt geprezen. Bij De Wereld Draait Door en op 3FM mocht hij al zijn kunsten laten zien en in mei staat hij mét band in de Grote Zaal (met hoofdletters) van Paradiso. Wat een talent! De nieuwe Neil Young, roepen ‘kenners’ hier en daar en overal. Daar moet je mee uitkijken want in Den Haag zit de ‘oude nieuwe’ Neil Young elke dag op een kleedje bij de Bijenkorf liedjes te zingen. Het kan zomaar ook met onze Tim gebeuren.

De Haagse Neil heeft grijs, lang, rommelig haar. Ouwe jas en dito schoenen. Chuck Deely heet deze Neil die met in eigen beheer opgenomen cd’tjes voor zijn neus op straat zit. Kansloze missie denk je dan. Maar zijn daklozenimago van vroeger is niet meer, Chuck is een semibekende Hagenaar geworden. Als je geregeld door het centrum van de residentie slentert, dan weet je over wie ik het heb. Het gaat de laatste tijd steeds beter met Haagse Neil. Zijn versleten akoestische gitaar is een elektrische geworden en tegenwoordig speelt hij zelfs met een tape mee zodat basgitaar en drums ook te horen zijn. Net echt. Hij zingt de klassiekers van alle seventies-artiesten met een dramatische touch waardoor je bijna medelijden met hem krijgt. En met de artiesten. Vooral als hij voor de zoveelste keer Crosby, Stills, Nash & (jawel) Young aanheft.

Wordt Tim Knol de volgende ‘oude nieuwe’ Neil Young? Zit hij over 20 jaar ook bij de Bijenkorf in Den Haag? Misschien als tweede stem naast Chuck. Mijn tip: laat Tim gewoon Tim zijn en duw hem niet door zijn eigen plafond heen. Laat hem zelf maar bepalen hoeveel etages zijn talent telt. Dank u wel.